HOME  |   INFO  |   INDEPENDENT PROMO  |   LIGGING  |   CONTACT  |  
BELGISCHE ARTIESTEN - TAPE / AKOESTISCH >

[ terug naar overzicht ]   

Liliane Saint-Pierre

Biografie
Media / Foto's - Video
Discografie



Biografie

Gewoon een vrouw

Dat Liliane Keuninckx ooit in de wieg is gelegd om uit te groeien tot Liliane Saint-Pierre, stond niet meteen in de sterren geschreven. Liliane (°18/12/48) was de oudste van twee kinderen in een modaal Diests gezin. Vader Theophile (04/09/23-17/07/00) was een eenvoudige spoorwegbediende; moeder Gabriëlle Heylen (°11/10/26) had geen schrik om haar handjes te laten wapperen als poetsvrouw, naaister of fabrieksarbeidster. Lilianes broer Roland (°30/10/50) ging net als zijn vader aan de slag bij de spoorwegen, maar tijdens een winternacht in januari 1979 verongelukte hij bij het sneeuwruimen van de sporen. Hij werd gegrepen door een trein die was doorgereden aan een defect signaal. Een gebeurtenis die de familie Keuninckx voor het leven heeft getekend.

De jonge Liliane legde aanvankelijk een voorspelbaar parcours af: kleuterschool bij de ’nonnetjes’, Ecole Moyenne in de Overstraat en nadien technische normaalschool in de Oranjestad. Als kind werd Liliane tijdens schoolfeestjes en feestjes van de turnkring steevast opgevoerd om een nummer ten beste te brengen. Ofschoon ze goed bij stem was, lag haar eerste ambitie bij het ballet. Maar daarvoor moest ze lessen volgen in Antwerpen en dat was te duur. Het werd dus gymnastiek. 

Vanaf haar dertiende beproefde ze haar geluk in zangwedstrijden. Tijdens de Variétéwedstrijd Volkswagen/Radio Luxembourg eindigde ze tweede. De wagen zag ze aan haar neus voorbijgaan, maar het leverde haar een platencontract, een monsterhit in Vlaanderen én het begin van een professionele carrière op.

Om die in goede banen te leiden werd Milo De Coster aangewezen om Lilianes zaken te behartigen. Het leven van de vijftienjarige veranderde grondig. De school moest ze voor bekeken houden. 

Liliane werd gevormd door de leerschool van het leven. Het werd meteen ook een tijdelijk afscheid van haar geboortestad Diest. Tot halverwege de jaren tachtig zou Lilianes leven zich afspelen in het Aalsterse, en ook even in Frankrijk. Eerst bij Milo De Coster thuis, waar ze ‘het vijfde kind des huizes’ wordt. Daar wordt ze verliefd op zoon Denis. Op 6 maart 1971 huwt het koppel. Nog datzelfde jaar, op 11 augustus, wordt Lilianes enige zoon Philip geboren. Het huwelijk houdt helaas geen stand. In 1986 wordt de scheiding uitgesproken. Bij Marc Hoyois (°18/11/45), weduwnaar van de op 7 augustus 1984 overleden Ann Christy, vond ze nieuw liefdesgeluk. 

Even woonde de zangeres in Meise bij Marc en diens zoon, maar het drietal verhuisde naar Diest. Intussen is Benjamin gehuwd met An. Het koppel kreeg twee kindjes: Julie (°23/01/03) en Jonatan (°08/03/04). Philip is sinds 7 mei 1997 getrouwd met Nancy. Op 4 februari 1999 werd Nils, Lilianes eerste kleinkind, geboren. Op 9 maart 2001 volgde zusje Sam. Ze maakten van Liliane een hippe oma. 


Groen

Amper vijftien was Liliane toen ze met 'We gotta stop' haar eerste hit scoorde. Er werden meer dan 40.000 exemplaren van verkocht in Vlaanderen. Het nummer groeide in geen tijd uit tot een evergreen en Liliane kreeg een eigen begeleidingsgroep, Groupe 69.

Een jaar later was Liliane de benjamin van de Belgische ploeg voor de Knokke Cup. Daarin trad ze aan met Cecily Forde, Tonia, Maurice Dean en Eddy Defacq. In de finale moesten ze het afleggen tegen de Nederlandse ploeg.

De gemiste zege van de Knokke Cup betekende geen rem op Lilianes carrière. Haar optreden in Knokke was in het buitenland niet onopgemerkt gebleven. De sluwe Milo De Coster vond de tijd rijp om zijn poulain extra in de 'verf' te zetten en bedacht een stunt: Liliane zou haar haar groen laten verven. De stunt miste zijn effect niet. Het leverde Liliane veel publiciteit in eigen land en een platencontract in Duitsland op. Daar wordt ze gevraagd voor een reeks tv-optredens met de groten van die tijd, zoals de Bee Gees, Roy Orbison, Jimmy Hendrix, Roy Black, Udo Jürgens en David Garrick. Liliane krijgt tevens de eer een solo-optreden te verzorgen in de befaamde Star Club in Hamburg, waar de Beatles destijds debuteerden. Op 2 september 1966 neemt Liliane met Anita, Ronny Davies en Bobby Ranger in het Koninklijk Circus te Brussel deel aan de Canteuropa. Daar ontmoet ze Gigliola Cinquetti, Rita Pavone, Bobby Solo en Domenico Modugno, vier grootheden van het Italiaanse lied. Ze wint en mag naar de finale in Rome.

In 1968 beleeft Liliane een nieuw hoogtepunt in eigen land. Door het grote succes van Canzonissima, de voorronde voor het Songfestival, besloot de BRT, ondanks het feit dat er geen Vlaamse kandidaat naar het Songfestival mocht, een editie te organiseren met Liliane, Anita, Samantha, Lily Castel, Tilly, Rudi Anthony, Harry Herman, Johan Stolzz, Clem Van Malderen en Marc Dex. Vooral deze laatste viel in de smaak van het publiek. De vakjury had het echter niet begrepen op Dex en zijn 'Oh, Clown', 'Niet huilen mama' en 'La la la lai'. Uiteindelijk won Liliane met 'Wat moet ik doen', terwijl ze ook het lied 'Jij kunt altijd lief zijn' in de finale had gezongen. Voor Marc Dex werd het de aanloop naar een resem hits. Bij wijze van statement naar het publiek, van wie een groot deel in de waan verkeerde dat Liliane en Marc Dex elkaars bloed konden drinken, pakte ze uit met de single 'Oh, oh, Marc Dex', waarin ze refereerde naar het wedstrijdverloop en het feit dat Liliane en Marc Dex het best goed met elkaar konden vinden. 

In 1970 stond Liliane opnieuw op een internationaal festival. Dat van Bern. Daar vormde ze team met Kalinka en Chris Martin. De Belgische ploeg werd getipt als favoriet, maar op het moment van de waarheid sukkelde Kalinka met een verkoudheid en Chris Martin met een ontwrichte schouder. Liliane was de enige sterkhouder van de ploeg.


La route du bonheur

Milo De Coster vernam dat Claude François een eigen platenlabel, Flèche, had opgericht. Hij was stuurde een demo van Liliane op. Claude François zag een samenwerking zitten. Alleen de naam Liliane vond hij te braaf klinken. Vermits hij als tiener verliefd was op een meisje dat Saint-Pierre heette, besloot hij Liliane om te dopen tot Liliane Saint-Pierre. Ofschoon dat een uitgemaakte zaak was, werd een wedstrijd uitgeschreven om Liliane een gepaste artiestennaam te geven. 

Met Claude François als producer neemt Liliane twintig songs op in een periode van nog geen drie jaar. Songs die van Liliane een regelmatige gaste in de Franse hitparades en op de televisie maken. Maar de Diestse doet vooral een schat aan professionele ervaring op. Eén van de hoogtepunten wordt een tournee naar Kongo.

Aan de samenwerking komt een eind na twee jaar. Het zinde De Coster allerminst dat Clo-Clo’s invloed op Liliane te groot werd. Ook financieel waren er meningsverschillen. De directe aanleiding voor de breuk was een incident in de Olympia op 2 april 1969. Liliane zou daar drie weken het voorprogramma van Antoine verzorgen. Enkele dagen voor de première wordt ze getroffen door een oogletsel en krijgt ze verbod om grime te gebruiken. Dat was echter noodzakelijk voor de tv-opnames, maar na enkele minuten krijgt Liliane door de spots een branderig gevoel in de ogen en moet ze van het podium stappen. De befaamde oogchirurg dokter Labarraque wordt erbij geroepen en stelt tijdelijke blindheid van hooguit één uur vast. Milo De Coster blaast het incident op. ’s Anderendaags kopt de pers dat Liliane blind geworden is. Theaterdirecteur Bruno Coquatrix schrapt Liliane uit voorzorg van de affiche.

Liliane keert naar Vlaanderen terug en zou Clo-Clo nooit meer ontmoeten. De man kwam op 11 maart 1978 om na een banaal accident in zijn badkamer. Pas in 2002 zou ze terugkeren naar het graf van Clo-Clo en Le Moulin, Claudes landgoed waar ze destijds af en toe te gast was. 


Glory Hallelujah

In 1970 plaatst Milo De Coster Liliane voor de keuze: ofwel in Frankrijk blijven, alleen, ofwel meegaan naar Vlaanderen om daar mee te spelen in zijn nieuwe project 'Glory Hallelujah'.

'Glory Hallelujah' was een ongezien spektakel dat bestond uit liedjes aaneengeregen door korte bindteksten ontleend aan de bijbel. Het werd enkel opgevoerd in kerken. De klankbijbel wordt een internationaal succes. Zes dagen op zeven schuimt de groep de kerken in Vlaanderen, Nederland, Noord-Frankijk en Duitsland af. De lp’s gaan meer dan 300.000 keer over de toonbank.

Door de drukke bezigheden in de kerken, verloor Liliane de voeling met het commerciële circuit. France Dimanche blokletterde zelfs dat Liliane in het klooster was ingetreden. De Coster diende klacht in tegen het blad. Na drie jaar houdt hij het spektakel voor bekeken. Officieel wegens gezondheidsproblemen, maar feitelijk omdat hij intussen directeur was geworden bij platenmaatschappij Barclay. Meteen had Liliane de vrije baan om weer aansluiting te zoeken bij het commerciële circuit. Dat lukte aardig, want de single 'Als je gaat' schopte het in 1974 tot nummer 1 van de hitparade. De Engelstalige opvolger 'Santa Domingo', deed het aardig, en er volgden een lp en een tv-show naar aanleiding van haar tienjarige carrière.

Maar fundamenteel was er veel veranderd tijdens Lilianes afwezigheid in het commerciële circuit. De optredens met orkest werden ingeruild door bandoptredens. Bovendien liet schoonvader Milo uitschijnen dat ze zich beter zou wijden aan de opvoeding van haar kind en de zorg voor haar man. De samenwerking werd nooit formeel stopgezet, maar bloedde dood.

Liliane was niet gelukkig met de muziek die ze opnam. Toen zag ze een advertentie die vrouwen opriep om in het leger te gaan. De papieren waren ingevuld en precies de dag dat Liliane op de keuring in het klein kasteeltje werd verwacht, kreeg ze telefoon van Bobbejaan Schoepen met de vraag of ze in zijn pretpark ‘het seizoen’ wilde komen doen. Het leger was vlug vergeten.

Via Yvette Ravell, haar collega in Bobbejaanland, komt Saint-Pierre in contact met de Bulgaarse orkestleider Serge Popovski. Hij zocht een derde zangeres. Liliane dus. Er volgde een periode van veel optredens tijdens stijlvolle privé feesten. Liliane zong weer, maar in alle anonimiteit.


Brussel

Na de periode met Milo De Coster is Eurosong één van de rode draden door Lilianes carrière. Drie keer nam ze deel aan een preselectie: één keer in Luxemburg en twee keer in Vlaanderen.

Eigenlijk begint Lilianes Eurosongverhaal in 1968. Door het grote succes van Canzonissima, de toenmalige voorronde voor het Songfestival, besloot de BRT ook in 1968 een editie te organiseren. Liliane won met 'Wat moet ik doen', maar ze mocht niet naar het Songfestival.

Toen Liliane als zangeres in het orkest van Serge Popovski zong, kreeg ze door diens toedoen een voorstel van Alfi Falkenbach. De man bezat een kleine platenfirma en wilde met Liliane het songfestivalavontuur in Luxemburg aangaan. Met 'Mélodie' eindigde ze verdienstelijk vierde.

In 1981 werkte Liliane nog met Serge Popovski. Platen had ze sinds 'Mélodie' niet meer gemaakt. In een deelname aan de Vlaamse preselectie had ze allerminst zin, maar Liliane liet zich over de streep trekken. Serge Popovski haalde één van zijn composities boven en met de hulp van Theo Van Haeren, die ook tekende voor de tekst, werd 'Brussel' opgenomen. Precies op haar verjaardag kreeg de zangeres een telegram thuisbezorgd waarin stond dat ze geselecteerd was voor Eurosong. 

Nog meer tot haar verbazing bleek 'Brussel' enorm aan te slaan. Officieel heeft men het nooit gezegd, maar officieuze bronnen beweren dat Liliane tweede is geëindigd achter Emly Starr, die met 'Samson' naar het festival in Dublin mocht. 

Zoals in ‘64 bracht die (officieuze) tweede plaats Liliane geluk. Er volgde nieuw platenmateriaal als 'Mijn grote liefde heet muziek', 'C’est la vie' en 'Liefde alleen'. Die laatste schopte het tot nummer één in de Vlaamse top 10. Eurosong ‘81 was een prima voorspel op Eurosong ‘87. In tegenstelling tot 1978 en 1981 besloot Liliane dit keer bewust deel te nemen. Onder de nummers die haar werden toegestuurd vond ze haar gading niet. Samen met Marc De Coen en Guyri Spies componeerde Liliane zelf 'Soldiers of love'. 

Als oudste en laatste deelnemer won ze de Vlaamse voorronde. In tegenstelling tot in 1968 gaf niet de vakjury de doorslag, maar bezorgde het Vlaamse publiek Liliane het ticket voor het Songfestival in Brussel. De massale steun bleek uit de verkoop van meer dan 50.000 stuks van 'Soldiers of love'. De gouden plaat waarop Liliane 23 jaar had moeten wachten, was een feit.

Op het festival in Brussel eindigde Liliane elfde op 22 deelnemers met 56 punten. Na Louis Neefs en Dream Express het beste Vlaamse resultaat ooit op het Songfestival. 

Na haar eigen ervaring werd ze door de openbare omroep nog twee keer gevraagd om haar licht te laten schijnen over de nieuwe Eurosonglichting. In 1993 was ze gastvakjurylid. Zes jaar later werd ze aangezocht als voorzitter van de vakjury. 


Ik vecht voor jou

Na haar Songfestivaldeelname ontwikkelde Liliane een explicieter maatschappelijk engagement. 

In 1989 verbaast ze Vlaanderen met het nummer 'Sacha', waarin ze over homoseksualiteit zingt. Lilianes roze engagement is niet de eerste maar wel de meest bekende zaak waarvoor ze als artiest haar nek durfde uit te steken. Op haar cd 'In Kontrast' zingt ze naast 'Sacha' ook 'Ziggy', een Frans nummer van de door haar bewonderde Michel Berger uit diens musical 'Starmania'. Opnieuw een lied over een homoseksueel.

Liliane wilde homoseksualiteit bespreekbaar maken en hoopte ook ouders van homo’s te bereiken die het niet kunnen aanvaarden dat hun kind zo is. Vrij snel werd Liliane door de Gentse werkgroep Ouders van Holebi’s aangezocht als meter. Sinds 'Sacha' groeide Liliane in Vlaanderen uit tot een ikoon van de roze beweging. Ze treedt regelmatig op in gay-discotheken, wordt gevraagd op de Gay Pride en was bijvoorbeeld meter van de actie Kappers tegen Aids in 1996. Twaalf jaar na haar evergreen 'Sacha', zingt Liliane opnieuw over het thema op 'Het Verschil', een cover van 'La différence' van Lara Fabian. 

Eerder liet Liliane van zich spreken in 1987, toen bleek dat de BRT had besloten om enkel internationale artiesten uit te nodigen in de Verkiezingsshow. Liliane klaagde de toestand aan via het Radio 2-programma 'Service Telefoon' van Martin De Jonghe. De pers pikte gretig in op haar statement. Er volgde een confrontatie in het TV1-programma 'Argus'. Liliane mocht rekenen op veel bijval van het publiek.

Ook voor dieren heeft Liliane een groot hart. Haar engagement voor dierenwelzijn is er mede gekomen dankzij Toots, de Tibetaanse terrier die ze van Marc kreeg op haar verjaardagsfeest in 1989. Lilianes pleidooien voor dierenwelzijn ontgingen ook Michel Vandenbosch, frontman van Gaia, niet. In 1994 contacteerde hij haar om deel te nemen aan een ludieke actie om de situatie van kippen in legbatterijen aan te klagen. Wanneer in 1995 de polemiek rond de veetransporten volop aan de gang is, betoogt Liliane voor het eerst in haar leven en aan de zijde van Brigitte Bardot. Haar versie van 'We shall overcome' leidde de manifestatie van Gaia in 2002 voor het Brusselse justitiepaleis na de vrijspraak van zeven veehandelaars wegens beschuldiging van dierenmishandeling, naar een hoogtepunt. 

Eén van haar meest gewaardeerde engagementen kwam er in 2001, toen Liliane met Leah Thijs en Gilda De Bal topless poseerde voor een affiche van Kom op Tegen Kanker die vrouwen tussen de 50 en 59 wilde aansporen om preventief een mammografie te laten nemen met het oog op borstkanker-screening. 

Dat Saint-Pierre een groot hart heeft, bewijst haar medewerking aan andere goede doelen, zoals Levenslijn, waarvoor ze in 1994 het nummer 'Milord' van Edtih Piaf inblikte, kunnen op haar steun rekenen. Opmerkelijk was haar bijdrage aan De Droomfabriek. Patrick Bolsens, een 23-jarige gedetineerde, droomde ervan 'Proud Mary' te zingen met Liliane. Op 21/01/94 ging de zangeres richting Derdenmondse gevangenis om zijn wens te vervullen.

Sinds 1998 patroneert Liliane Euro-music v.z.w.. Mede dankzij haar steun kreeg de Songfestivalvereniging en haar website www.eurosong.be bekendheid en geloofwaardigheid bij het publiek en de media. 

Ook in liedjes als 'Geloven', 'Lucifer' en 'Aardsong', spreekt een engagement voor een betere wereld.

Lilianes jongste engagement heeft betrekking op de 'Plusouders'. Samen met acteur Carry Goossens patroneert Liliane deze vereniging als levend voorbeeld van een 'stiefouder'. De vereniging wil immers aandacht en begrip vragen voor de situatie van partners die mee voor andermans kinderen zorgen. 


In Kontrast

Na het Songfestival blijft Liliane in de running. Er kwam een lp en er volgden radiohits als 'Geloven', 'Met jou wil ik de hemel zien' en 'Sacha'.

In 1989, wanneer Liliane haar zilveren artiestenjubileum viert, wordt ze door de openbare omroep aangezocht voor het project Omtrent. Liliane, Jo Lemaire, Bea Van Der Maat en Sonja Pelgrims zijn het hoofdpersonage in een vierdelig programma van scenarist en regisseur Jacques Servaes. In het scenario wordt de betreffende zangeres in situaties geplaatst die haar niet vreemd zijn, zonder dat ze daarom alles werkelijk heeft beleefd. Vandaar de ondertitel: 'Vier zangeressen liegen hun waarheid'. Op zondagavond 7 mei 1989 om 20u30 ging het programma op antenne bij TV1. Een deel van het repertoire dat ze in Omtrent Liliane bracht, kwam later ook terecht op haar allereerste cd 'In Kontrast'. 

Aanvankelijk zou 'In Kontrast' een eenmalig jubileumconcert in de Antwerpse Arenbergschouwburg worden. Maar er volgden meerdere concerten, waarvoor ze lovende kritieken oogstte. 

In een viering van haar dertigjarig jubileum had ze weinig zin. Pas een jaar later pakte Liliane uit met het album 31 jaar. Dat krijgt op 12, 13 en 14 april 1996 een staartje met de recital 'Omkijken en weer verdergaan' in het EWT te Antwerpen. 


Ik ben wie ik ben

In 1996 gaat Liliane scheep met platenfirma Polygram. Liliane was reeds tijdens haar 31-jaar-recitals op zoek naar een nieuwe platenfirma. Informeel hadden er al gesprekken plaats gevonden met Polygram. Toen de verantwoordelijke Liliane aan het werk zag in het EWT was hij overtuigd om met haar in zee te gaan. Voor een nieuwe single stelde ze enkele nummers voor zoals 'Daglicht', een compositie van Miguel Wiels; 'Zie me nog graag', een bewerking van Céline Dions 'Pourque tu m’aimes encore'; en haar persoonlijke favoriet 'Ik wil alles met je doen’, een compositie van de Pet Shop Boys voor Dusty Springfield, sinds jaar en dag Lilianes idool.

Met een goed nummer, een dito platenfirma en begeleiding, liet een uitnodiging voor Tien om te Zien niet lang op zich wachten. Mede dankzij de opzichtige drag queen-act scoorde Saint-Pierre een grote hit. 'Ik wil alles met je doen' werd onderscheiden tijdens Radio 2-Zomerhit met de prijs voor de beste Belgische productie. Met de opvolger 'Ik kom zacht naar je toe', een eigen compositie, ging ze op hetzelfde elan verder.

Liliane koos resoluut voor dance. Haar album, 'Ik ben wie ik ben', bevatte enkel covers, maar op de volgende full-cd, 'Gewoon een vrouw', blikte Liliane ook enkele originele nummers in. 

Geïnspireerd door het succes van 'Relight my fire', het duet van Take That met Lulu, werd Liliane door de Vlaamse boysband Get Ready aangezocht voor een duet. Even werd gedacht aan een coverversie van 'Relight my fire', maar het werd toch een nieuw nummer: 'Geef me tijd'. Het haalde de top van de hitparade en werd bekroond met goud. Op 11 november 1997 is Liliane special guest tijdens het concert van Get Ready in Vorst Nationaal.

Na het succes met Get Ready blijft Liliane succesvolle singles uitbrengen, maar de hits worden bescheidener. De zangeres overschrijdt de kaap van de vijftig en wordt oma. Saint-Pierre wil het dance-genre stilaan inruilen voor ernstiger en eigenzinniger repertoire. Er komt een samenwerking met Sony, waar men richting Lara Fabian kijkt als artistieke inspiratiebron. 'Het verschil', de nieuwe single, is een cover van Fabians 'La différence'. Maar de hoogdagen van het Vlaamse lied zijn geteld. Het geweer wordt van schouder gewisseld en Liliane schakelt over op het Engels met 'There will still be love'. Als ook dat nummer geen hitparadetopper wordt, zet Sony de samenwerking met Liliane stop. De beslissing van de platenfirma om net toen een 'Best of'-album van Liliane uit te brengen, werd met gemengde gevoelens onthaald.

Na een bezinningsperiode nam Saint-Pierre het heft in eigen handen. Via haar b.v.b.a. Tootsie bracht ze zelf haar platen uit. Zo gaf ze gehoor aan de jarenlange vraag van fans om haar Franse oeuvre op cd te zetten. 


'4O-45'

2004 wordt een bijzonder jaar voor Liliane. Precies veertig jaar staat ze in het vak. Een gelegenheid die niet onopgemerkt mag voorbij gaan. Lilianes geboortestad Diest wil zijn beroemde inwoner hulde brengen met een Liliane Saint-Pierredag. Die start met een officiële ontvangst op het stadhuis en eindigt met een openluchtconcert op de Grote Markt. Enkele uren daarvoor wordt officieel een tentoonstelling in het Begijnhof geopend rond Lilianes carrière. Naar aanleiding van het feestjaar verschijnt ook het boek 'Van Liliane tot Saint-Pierre. 40 jaar Carrière'. 

Op muzikaal vlak pakt Liliane uit met de gloednieuwe single 'Gevangen in jou/Femme en colère'. Het wordt een mooie radiohit, te meer omdat Radio 2 de single neemt als trekker voor de festiviteiten rond Liliane. De zangeres wordt tijdens een gala in het Brugse Concertgebouw immers bijgezet in de Eregalerij voor een leven vol muziek. Voordien had ze haar muzikale kunnen nog eens ten overvloede bewezen tijdens twee jubileumconcerten in de Antwerpse Stadsschouwburg en het Casino van Middelkerke.

Na de festiviteiten in 2004 dient 2005 zich aan als een rustiger jaar. Maar schijn bedriegt, want Liliane wordt samen met Jean Blaute en Kris Wauters aangezocht als coach en vakjurylid voor X Factor, een nieuwe talentenjacht in het kielzog van Idool die als ondertitel 'battle of the coaches' meekrijgt. De wedstrijd doet zijn reputatie alle eer aan. Liliane Saint-Pierre mag zich ontfermen over de categorie van -25 jarigen. Voor haar 'vier jongens', Ivann, Alexander Chiafele, Paco Garcia en Davy vecht ze als een tijgerin. Liliane moet kritiek inkasseren voor zoveel assertiviteit, maar ze oogst tevens respect voor haar onvoorwaardelijke inzet.

In 2006 waagt Saint-Pierre zich aan variété. Liliane krijgt van regisseur Jan Van Dyke de uitnodiging om tijdens de zomermaanden deel uit te maken van de cast van Het Witte Paard in Blankenberge. Ook haar X Factor-poulain Ivann staat daar op het podium.

Met Paco Garcia, haar andere protégé uit X Factor, duikt ze de studio in om diens debuutalbum te producen. De samenwerking wordt tevens bekroond met een single waarop het duet 'Run to me' wordt ingeblikt. Even voordien heeft Liliane de solo-single 'Mijn leven', een bewerking van Shirley Bassey's 'This is my life', op Vlaanderen losgelaten.

In 2007 besluit Liliane geen single op de markt te brengen en ook haar zestigste verjaardag in 2008 viert ze zonder nieuw werk. Een bewuste keuze, niet alleen uit economische overwegingen maar ook in het besef dat Vlaamse producties stiefmoederlijk behandeld worden op heel wat radiozenders.

Optreden daarentegen blijft Liliane met veel overtuiging doen. In augustus 2007 wordt ze uitgenodigd op de Schlagerpride in de zweedse hoofdstad Stockholm waar ze voor 15.000 enthousiaste toeschouwers haar songfestivalbijdrage 'Soldiers of love' brengt. 

2009 dient zich aan als feestjaar: Saint-Pierre staat 45 jaar op de planken. Het jaar wordt ludiek ingezet met een gastrol in de vtm-comedyreeks 'De Kotmadam'. Op 23 april staat Liliane in het Antwerpse Sportpaleis tijdens de achtste editie van 'Houden van...'.