HOME  |   INFO  |   INDEPENDENT PROMO  |   LIGGING  |   CONTACT  |  
INTERNATIONAAL >

[ terug naar overzicht ]   

Patricia Kaas

Biografie
Media / Foto's - Video
Discografie



Biografie

1966-1985 Het begin
Patricia Kaas werd geboren op 5 december 1966 in Forbach, Lorraine, Frankrijk. Dat is dichtbij de grens met Duitsland. Ze is de jongste van 7 kinderen(5 jongens en 2 meisjes).
Haar vader, Jozef, een mijnwerker was frans en haar moeder, Irmgard, was duits. Patricia groeide op in Stiring-Wendel, tussen Forbach en Saarbrücken, aan de franse kant van de grens. Tot een jaar of 6 sprak ze alleen een duits dialect. Haar frans-duitse afkomst resulteerde er in, dat ze constant probeert om de relatie tussen Frankrijk en Duitsland te verbeteren.

 

Haar moeder moedigde Patricia al op een jonge leeftijd aan om zangeres te worden. Op 8 jarige leeftijd zong ze bij verschillende evenementen al liedjes van Sylvie Vartan, Dalida, Claude François en Mireille Mathieu, maar ook engelse liedjes zoals New York, New York. Bijvoorbeeld op de bruiloft van haar broer.

Haar eerste grote succes kwam toen ze de eerste plaats won in een liedjes wedstrijd. Bij haar eerste optredens had Patricia al de diepe rokerige stem die er toe zou leiden dat men haar vergeleek met Édith Piaf en Marlene Dietrich.

 

Op 13 jarige leeftijd zette Patricia de eerste stappen in de professionele muziek. Met de hulp van haar broer Egon signeerde ze een contract met de Saarbrücken Club Rumpelkammer. Ze nam de naam aan van Pady Pax, naar de brassband Pax Majorettes van Stiring-Wendel, waar zij en haar zuster Carine lid van waren. En ze trad toen 7 jaar op met de band de Dob's Lady Killers.

Op 16 jarige leeftijd kreeg ze een baan bij een modellenbureau in Metz. Haar eerste poging om in de muziek business door te breken mislukte. Een producer wees haar af, omdat hij zei, dat de wereld geen tweede Mireille Mathieu nodig had. Haar toenmalige producer was Berhard Schwartz en hij bracht haar naar haar eerste grote succes.

 

1985-1986: Jalouse en het vervolg

In 1985 werd de Franse acteur Gérard Depardieu Patricia's producer. Patricia was toen 19 jaar. Schwartz zag haar zingen in Rumpelkammer in Saarbrücken en introduceerde haar aan songwriter François Bernheim. Bernheim werkte met haar en overtuigde Depardieu om haar producer te worden.

Depardieu produceerde haar eerste single Jalouse, geschreven door Bernheim en Depardieu's vrouw Elisabeth. De single werd uitgegeven door EMI, maar was een flop. Desalniettemin was de ontmoeting met Depardieu een van meest belangrijke gebeurtenissen uit Patricia's artistieke leven.

 

1987-1989: Mademoiselle chante le blues

Door de single Jalouse en door Bernheim werd de franse songwriter Didier Barbelivien zich bewust van Patricia.

Haar song "Mademoiselle chante le blues" was haar eerste grote hit. De single werd in 1987 uitgegeven door Polydor en bereikte de 7e plaats in de franse singles chart. Het jaar daarop werd de tweede single "D'Allemagne" opgenomen, geschreven door Barbelivien en Bernheim.
Kort daarna werd haar eerste CD "Mademoiselle chante.." uitgegeven. Het bereikte de 2e plaats in de franse album charts en bleef daar voor 2 maanden staan, terwijl het in de Top 10 bleef staan gedurende 64 weken en 118 weken in de Top 100. Kort na het uitkomen van de CD werd hij goud in Frankrijk(meer dan 100.000 verkocht) en na 3 maanden was hij platinum(meer dan 350.000 verkocht). Het album werd ook platinum in Belgie en Zwitserland en goud in Canada.

In hetzelfde jaar won Patricia de Victoires de la musique in de categorie "Ontdekking van het jaar"; een van de belangrijkste muziek awards van Frankrijk.

 

In 1989 leed Patricia een zeer traumatisch persoonlijk verlies. Haar moeder kreeg kanker en overleed.

De teddybeer, die Patricia haar moeder gaf om haar te helpen bij haar herstel, vergezelt Patricia nu overal waar ze gaat als een mascotte.

 

1990-1992: Scène de vie

In 1990 begon Patricia aan haar eerste toernee, die 16 maanden duurde. Ze zong voor ongeveer 750.000 fans in 196 concerten en in 12 landen. Ze zong bijvoorbeeld dagelijks een week lang in het Olympia en in het Zénith, de belangrijkste concerthallen in Parijs. De concerten waren al 4 maanden van te voren uitverkocht. Patricia gaf ook succesvolle concerten in New York en Washington D.C. in de USA. Aan het einde van de toernee waren er meer dan 1 millioen albums verkocht van "Mademoiselle chante...". Ze kreeg ook de Goldene Europa, een van de grootste duitse muziek awards.

 

In 1990 verhuisde Patricia van haar vroegere platenmaatschappij Polydor naar CBS/Sony. Cyril Prieur en Richard Walter van Talent Sorcier uit Parijs namen de plaats in van Bernhard Schwartz en werden haar managers.

Prieur en Walter droegen een grote steen bij aan het succes van Patricia en daarom noemde zij ze haar "familie".

Met haar nieuwe platenmaatschappij maakte Patricia in 1990 "Scène de vie". Het bereikte de top van de franse charts en bleef daar 10 weken staan en werd ook diamant net als "Mademoiselle chante.." daarvoor had gedaan.

Met de song "Kennedy Rose" werkte Patricia weer samen met Elisabeth Depardieu en François Bernheim. En deze samenwerking was succesvoller dan "Jalouse", want het bereikte de 34e plaats in de franse single charts. De song was opgedragen aan Rose Kennedy, de moeder van de Kennedy familie en van de vroegere USA president John F. Kennedy.

 

Gedurende de Scène de vie toernee trad Patricia 210 keer op voor 650.000 toeschouwers in 13 landen, waaronder Japan, Canada en Rusland, waar ze zong in Moskou en Leningrad.

Aan het einde van 1991 verscheen haar eerste Live album "Carnet de scène. Het werd zeer populiar onder haar fans. 13 jaar later produceerde Sony dit ook als Live DVD.

 

In 1991 kreeg Patricia nog 2 belangrijke muziek awards, de World Music Award en de Bambi. In de volgende jaren behaalde ze de 3e plaats bij de Echo Awards in Keulen in de categorie Beste Internationale Vrouwelijke Zangeres, naast Cher(die de eerste plaats behaalde) en Tina Turner, Madonna en Whitney Houston, 4 van de grootste namen in de muziek business.

 

1993-1994: Je te dis vous
Patricia's album "Je te dis vous" was de definiteve doorbraak in de internationale muziek scene. Er werden 3 millioen cd's verkocht in 47 landen. Het album werd geproduceerd in Pete Townshend's Eel Pie Studio in Londen door Robin Millar, die al had gewerkt voor Sade en de Fine Young Cannibals.
In Amerika en Engeland kwam het uit onder de naam "Tour de charme"(niet te verwarren met het live album met dezelfde naam).

Op het album zong Patricia haar eerste duitse song:"Ganz und gar". Het werd geschreven door de duitse zanger en songwriter Marius Müller-Westernhagen. Het album bevatte ook 3 engelse songs, waaronder een cover van James Brown's nummer "It's a man's world". 
De engelse rock muzikant Chris Rea vergezelde Patricia op de gitaar op de nummers "Out of the rain" en "Ceux qui n'ont rien".

Je te dis vous is op het moment het meest succesvolle album in de duitstalige wereld, 36 weken in de top 100.
In Zwitserland bereikte het album de 2e plaats in de album charts en in Frankrijk de 1e plaats.

Het was haar 3e diamanten album; 11 maanden nadat het was uitgebracht.

Met de single "Il me dit quie je suis belle", geschreven door Sam Brewski(aka Jean-Jacques Goldman) bereikte Patricia haar 2e top 5 single in Frankrijk. Een remix van "Reste sur moi" bereikte de top 20 van de amerikaanse dance charts.

 

De volgende wereld toernee ging naar 19 landen. Ze was bijvoorbeeld de eerste westerse zangeres die optrad in Hanoi, Vietnam, na de 2e wereldoorlog en ze toerde ook in Korea, Japan, Cambodia en Thailand.

Ze gaf tijdens de toer ook ook een benefiet concert in Chernobyl voor 30.000 bezoekers.

In totaal keken er 750.000 mensen naar haar concert in 150 concerten.

In 1994 werd haar 2e Live album uitgegeven. Dat was net als Carnet de scène ook uitgegeven als DVD in 2004.

 

1995-1996: Black Coffee

In het midden van de jaren 90 werd het album "Black Coffee" uitgegeven. Het is een raadsel in Patricia's carrière.

In 1995 werd er besloten om een album uit te geven alleen voor de amerikaanse markt.. Het moest bestaan uit alleen maar engelstalige songs. Het gerucht gaat dat het album nooit officieel is verkocht. Soms komt het tevoorschijn op online velingsites, maar of het werkelijk origineel is, is de vraag.

De Black Coffee song is een cover van Billie Holiday's song en werd uitgegeven in 1997 op "Jazz à Saint-Germain(uitgegeven door Virgin).

Andere cover versies op het album zijn Bill Withers "Ain't no sunshine"(dat werd gebruikt bij een advertentie van Club Mediterranée) uit 1971 en "If you leave me now" van Chicago uit 1976.

 

1997-1998: Dans ma chair

In 1997 werd "Dans ma chair" gemaakt. Het werd geproduceerd in New York door Patricia en Phil Ramone, die voorheen had gewerkt met Ray Charles, Billy Joel en Paul Simon.

Het was de 2e keer dat Patricia samenwerkte met de franse songwriter Jean-Jacques Goldman.

De samenwerking met Goldman, waar ze heden ten dage nog steeds mee samenwerkt, is een van de belangrijkste in haar carrière.

 

Verdere bijdrage aan dit album die belangrijk waren voor het succes ervan waren de amerikaanse songwriter en zanger Lyle Lovett met de song "Chanson simple" en James Taylor met "Don't let me be lonely tonight", dat ze samen zongen. Het nummer "Quand j'ai peur de tout", geschreven door Diane Warren, werd in 2003 uitgebracht door de Sugababes onder de naam "Too lost in you".

 

In 1998 werd het live album en een videoband en later een DVD uitgebracht van "Dans ma chair".

Onder de nummers was "L'aigle noir" van de franse zangeres en songwriter Barbara, die Patricia al heel lang bewonderde en die ze had ontmoet door Depardieu, voordat ze beroemd was.

In december 1998 zong Patricia met de tenoren Placido Domingo en Alejandro Fernandez in de Guildhall in Wenen, Oostenrijk. De 3 werden begeleid door het Weense Filharmonische orkest. Het concert werd op CD en DVD gezet en heette: "Christmas in Vienna Vol. 6".

 

1999-2000: Le mot de passe

In 1999 werd "Le mot de passe" geproduceerd door Pascal Obispo. Patricia werd op verschillende nummers begeleid door een orkest. Jean-Jacques Goldman maakte voor dit album 2 songs, te weten: " Une fille de l 'est". Daarin prijst Patricia haar franse afkomst. En het nummer: "Les chansons se commencent". De franse zanger Zazie schreef het nummer "J 'attends de nous". Het nummer "Les éternelles" werd ook in Duitsland uitgegeven als een duet met de zwitserse tenor Erkan Aki. Het was ook de thema muziek van de 5 delige ZDF serie "Sturmzeit", die gebaseerd was op een boek van Charlotte Link.

 

In juni 1999 trad Patricia op bij het benefiet concert van Michael Jackson & Friends in Seoul, Zuid-Korea en Munchen. Er waren ook optredens van Mariah Carey, Luther Vandross en Status Quo. Deze concerten, om de Unesco, het Rode Kruis en de Nelson Mandela Childres's Fund te helpen, werden uitgezonden in 39 landen.

 

In september 1999 werd Patricia 3e in Marianne, een poll voor het nationale symbool van Frankrijk. Achter super modellen Laetitia Casta(eerste) en Estelle Hallyday(tweede). De meeste foto's van Patricia van haar laatste albums laten Patricia zien in uitdagende kleding en poses en haar muziek videos zijn altijd uitdagend.

 

Op de Le mot se passe toernee werd Patricia bij sommige concerten begeleid door het Hannover Pops Orchestra of Norddeutscher Rundfunk, onder de leiding van Georges Phelivanian. Met dit orkest was ze de ster gast op bijvoorbeeld het Schleswig-Holstein Muziek festival van 1999.

Het concert van 24 juli 1999 in de Guildhall market van Hamburg werd live uitgezonden op de Duits-Franse zender "Arte".

Je kunt het orkest horen op het live album van 2000 "Ce sera nous".

 

In 2000 werd er door Sony een uitgebreide Boxset uitgegeven met bijna al haar voorheen gepubliceerde studio albums.

In oktober 2000 kreeg Patricia de Adenauer-de-Gaulle Award in Berlijn.

 

2001-2002: Piano Bar

In april 2001 gaf Patricia een concert voor 50.000 bezoekers ter ere van de opvolging van Henri, de groothertog van Luxembourg, op zijn vader Jean. Patricia werd begeleid door een groot orkest, de Luxembourg Filharmonic.

In hetzelfde jaar begon Patricia haar acteercarrière met "And now...Ladies and gentlemen", samen met Jeremy Irons. De film werd gedirigeerd door Claude Lelouch. En er werd een best of album gemaakt "Rien ne s'arrête".

 

In 2000 besloot Patricia om in Zurich, Zwitserland te gaan wonen. Ook haar management verhuisde mee van Parijs naar Zurich en veranderde hun naam in International Talent Consulting. Cyril Prieur en Richard Walter bleven aan haar zijde.

Om de film te ondersteunen werd er in 2002 het album: "Piano Bar" uitgegeven. Piano Bar is het eerste album van Patricia waarop ze bijna alles in het engels zingt. Het is een hommage aan de fantastische geschiedenis van het franse chanson. Het bevat de cover versies van "Where do I begin"(oorspronkelijk van de film "Love Story") en een engelse versie van Jacques Brel's "Ne me quitte pas"; ze noemde het "If you go away".

Het bereikte de 10 plaats in de album charts, maar het was het 2e meest succesvolle album van Patricia in Duitsland; daar bereikte het de 12e plaats.

In 2002 Kreeg Patricia de Golden Europa.

 

De Piano Bar toernee begon in september 2002 in Frankrijk en duurde tot April 2003. Het bevatte 6 uitverkochte concerten in Amerika, met optredens in Los Angeles, Chicago, San Francisco en Detroit en ook in het Beacon Theater in Broadway, New York voor 6000 fans. Ondanks de verwoede pogingen van de fans om dit album live uit te geven is dat nog niet gelukt.

 

2003-2007: Sexe fort

Op 1 december 2003 werd het album "Sexe fort" uitgegeven. Het bereikte de 9e plaats in Frankrijk. Jean-Jacques Goldman werkte er weer aan mee met "C' est la faute à la vie" en "On pourrait". Patricia zong "On pourrait" met de zwitserse zanger Stephan Eicher.

Volgend op haar Sexe Fort toer kreeg Patricia een belangrijke onderscheiding. Op 8 december 2003 kreeg ze van Duitsland de First Class Order of Merit voor haar bijdrage aan de vriendschap tussen Duitsland en Frankrijk. Deze eer was tot dan toe aan maar weinig internationale artiesten verleend.

 

Tot eind 2005 was Patricia op haar 7e wereld toernee. Ze trad op in 25 landen, waaronder in China en Rusland. Ze gaf 175 concerten voor meer dan 500.000 bezoekers. Ondanks de relatieve mislukking van Sexe fort was de toer een groot succes.

In het begin van 2005 werd het live album en de DVD van de Toute la musique toer uitgegeven. Samen met het best of album. De titelsong "Toute la musique que j'aime" was geschreven door de franse zanger Johnny Hallyday.

Het album bevat een bonus track "Herz eines Kämpfers". Patricia had hier samen met Peter Plate van de duitse popband "Rosenstolz" aan gewerkt.

Bij de tv uitzending voor de duitse audities voor het Eurovisie Songfestival van 2005 zong zij het voor de eerste keer live voor een publiek van millioenen mensen.

 

2008-2010: Kabaret, wereld toernee en Eurovisie Songfestival 2009

Na het einde van de Sexe fort toer in november 2005 nam Patricia een break tot begin 2008. Ze deed maar een paar live optredens.

In februari 2008 bracht ze de song "Ne pozvonish" uit met de russische groep Uma2rmaH. Het was een grote hit in Rusland.

Het nieuwe dubbel album Kabaret" werd uitgebracht op 30 maart 2009. Om haar album te ondersteunen begon Patricia op 7 november 2008 met toeren door Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Belgie, Luxemburg, Finland, Rusland, Ukraine, Polen, Latvia, Lithuania, estonia en vele andere landen. Ze bezoekt 28 russische steden en is de eerste internationale artiest die dat doet. De hele toer bestaat uit zo'n 170 concerten.

 

Op 28 januari 2009 werd bevestigd dat Patricia zou deelnemen aan het Eurovisie Songfestival voor Frankrijk.

Fans namen deel aan een online poll om de favoriete song te kiezen van het Kabaret album. De song "Et s' il fallait le faire" kreeg verreweg de meeste stemmen.

Op 16 mei 2009 bereikte ze op het Eurovisie Songfestival de 8e plaats.

 

Op 25 september 2009 werd er in Duitsland een Live CD en DVD van Kabaret uitgegeven.

Op 16 november 2009 wordt er een nieuwe "Best of"uitgegeven.