Brel & Brassens

'André Roels zingt met een emotioneel gelardeerde stem en Hans 'omspeelt' met grote betrokkenheid, nu eens met de preciezie van een Bachpatiënt, dan weer met de swingende gulheid van een barmuzikant. André degusteert woordschoonheid en strooit klankrecepten. Warm en toch ongenadig. Je zit erin. In de gezellige bruine kroeg waar alles, van nature, openstaat voor melancholie.'
(Anton Cogen)

Reeds drie jaar toeren André en Hans met deze intieme hommage aan de grote chansonniers. Het recital werd gesmaakt tot in Emden en de expo van Hannover.
Een programma voor kleine zaaltjes met luisterpubliek.

Brel 2003

André Roels en Hans Mortelmans brengen een speciale hulde aan Jacques Brel voor de de herdenking van zijn overlijden in 1978.

Al van bij de eerste aarzelende succesjes van Jacques Brel, eind jaren '50, werd André Roels gegrepen door de eigenzinnige, passionele en controversiële stijl van 'le Grand Jacques'. André zingt al meer dan 40 jaar Brel, een record misschien! Wie hem al gehoord heeft, roemt zijn krachtige en emotionele vertolkingen.

Hans Mortelmans had al vele muzikale wateren doorzwommen tot hij, halverwege de jaren '90 in het vaarwater van het Franse chanson terechtkwam. Hij wisselt vlot van gitaar naar accordeon, en leidt het ensemble in goede banen.

André en Hans nemen de toeschouwer bij de hand en tonen kleuren, perspectief, types, spot en bespottelijkheid, liefde en haat. Ze doen niet aan historisch herkauwen, ze verslikken zich niet in imitaties; een zuivere Brel: lyrisch, passioneel en uitbundig!

Il n'y a plus d'après : hommage au vieux Paris

Op Montmartre, waar arm en rijk heel dicht bij elkaar kwamen, werd in het laatste kwart van de 19de eeuw het 'moderne' Franse chanson geboren. Aristide Bruant, de grootvader van het genre, mengde graag zijn bittere en spottende liederen met wat 'couleur locale': zijn ballades voorzag hij, wellicht uit trots voor zijn stad, van een precieze plaats: A la Villette, A la Bastille, Rue Saint-Vincent. Het chanson ontpopte zich, ook na Bruant, als een echt stadsgenre: honderden straten en pleinen werden bezongen.

Vandaag zijn vele volksbuurten van Parijs onder het beton van de vrije markt bedolven. Wat rest zijn de chansons en hun melancholisch ver-haal over het rusteloze, groteske, vaak armtierige bestaan in de groot-stad.
Maar niets is mooier dan de herinnering aan een oude liefde, dat wisten we al van Brassens. Misschien ligt hier het geheim van de lichtvoetige tristesse die zo eigen is aan het chanson: dat alles hier oneindig vluchtig is, zoals Django het magistraal vertolkt in 'nuages'.

Een niet te missen muzikale wandeling!